ရွစ္ဆယ့္ရွစ္မ်ိဳးဆက္ေခါင္းေဆာင္ မနီလာသိန္းကို စစ္ေခြးေတြ ဆြဲဲသြားတဲ့ သတင္းၾကားရပါတယ္။ မႏွစ္က ဒီအခ်ိန္မ်ိဳးမွာပဲ ေလးလအရြယ္သမီးငယ္ေလးကို ဓါးစာခံလိုသေဘာထားျပီး ရမ္းကားယုတ္မာခဲ့တဲ့ အေၾကာင္းနဲ႕ပတ္သက္ျပီး စာေလးတပုဒ္ ေရးခဲ့ဖူးပါတယ္။ အခုလဲ တႏွစ္ေလးလအရြယ္ သမီးငယ္ေလးရဲ႕ မိခင္တေယာက္ကို မတရားဖမ္းဆီးခ်ဳပ္ေႏွာင္ထားၾကပါတယ္။ မႏွစ္က စာစုေလးကို အမွတ္တရ ျပန္တင္ထားပါတယ္။ ဒီစာစုေလးထဲကလိုပဲ မနီလာၾကားခ်င္တဲ့ လက္ခုပ္သံေတြအတြက္ က်ြန္မတို႕ေတြ ဆက္လက္တိုက္ပြဲ၀င္သြားၾကမယ္ဆိုတာ ကတိသစၥာျပဳရင္း-
လက္ခုပ္သံေတြၾကားရေတာ့မွာပါ
“က်ြန္မသမီးေလးရဲ့ ငိုေၾကြးသံဟာေပါ့ေနာ္၊ ျပည္သူေတြရဲ့ လက္ခုပ္သံ အျဖစ္ က်ြန္မ ၾကားခ်င္တယ္”
ဒီမိုကရက္တစ္ ျမန္မာ့အသံကေန ထြက္ေပၚလာတဲ့ မနီလာသိန္းရဲ့ စကားသံဟာ က်ြန္မရဲ့ နားစည္ကေန ႏွလံုးသားထဲကို စီးေမ်ာ၀င္သြားတယ္။ ဆို႕နင့္လာတဲ့ ေၾကကြဲမွဳ၊ ၀ဲတက္လာတဲ့ မ်က္ရည္စတို့နဲ ့အတူ က်ြန္မရဲ့ ရင္ခြင္ထဲမွာ ရွိေနတဲ့ ေျခာက္လသားအရြယ္ သားငယ္ေလးကို တင္းက်ပ္စြာ ဖက္လိုက္မိတယ္။
ေလးလသားအရြယ္ သမီးငယ္၊ သားဖြားျပီးကာစ ေသြးႏုသားႏု မိန္းမသား၊ အဆေပါင္းမ်ားစြာ ခုန္တက္သြားတဲ့ ေလာင္စာဆီ ေစ်းႏွဳန္း၊ လူထုရဲ့ ဆႏၵကို အသက္နဲ႕ စေတး၊ ဘ၀နဲ႕စေတးျပီး ကိုယ္စားျပဳ ေဖာ္ထုတ္ေပးခဲ့တဲ့ ရွစ္ဆယ့္ရွစ္မ်ိဳးဆက္ေက်ာင္းသားမ်ား၊ လူမဆန္ေအာင္ ရက္စက္တဲ့ ရိုက္ႏွက္ ဖမ္းဆီးမွဳမ်ား၊ အမ်ိဳးသမီးေတြကို ျမိဳ့႕လယ္ေခါင္မွာ ထမီဆြဲခ်ြတ္တဲ့ မိုက္ရိုင္းေစာ္ကားမွဳမ်ား။
အေတြးစေတြက၀ရုန္းသုန္းကားနဲ႕ေပၚေပါက္လာၾကတယ္။
မြန္းၾကပ္လာတဲ့ စိတ္အစံုေၾကာင့္ ေတာက္တခ်က္ေခါက္လိုက္မိေတာ့ ရင္ခြင္ထဲက သားငယ္ေလးက သူ႕အေမကို ေမာ့ၾကည့္တယ္။ ခြင့္လႊတ္ပါသားေလးရယ္။
သားေလးတို႕လို အင္မတန္ ႏူးည့ံတဲ့ ကေလးငယ္ေလးေတြေရွ႕မွာ ဒီလို မျဖစ္သင့္ဘူးဆိုတာ ေမေမသိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေမေမ့ရင္ထဲမွာ မခံမရပ္ႏိုင္ ျဖစ္လာလြန္း လို ့ပါ၊ တခ်ိန္သားၾကီးလာရင္ ဒီကိစၥေတြကို ေမေမေျပာျပမယ္ေနာ္လို႕ တိုးတိုးေလး ေရရြတ္လိုက္မိတယ္။ ဘာမွ မသိရွာတဲ့ သားငယ္ေလးကေတာ့ သူ႕ကိုစကားတတြတ္တြတ္ေျပာေနတဲ့ အေမျဖစ္သူကို ရယ္ျပေနရွာတယ္။
လသားကေလးငယ္ေလးေတြနဲ ့မိခင္ေတြၾကားက ေႏွာင္ဖြဲ ့မွဳကို ကိုယ္တိုင္ ခံစားေနမိရင္း ျမန္မာျပည္တေနရာဆီက ေလးလသား သမီးငယ္ေလးကို သြားသတိရမိတယ္။ ဒီအခ်ိန္ဆိုရင္ သမီးငယ္ေလး ဘာလုပ္ေနမွာပါလိမ့္။ ႏို ့ဆာျပီးပဲ ငိုေနမလား၊ မိခင္ကိုပဲ တမ္းတ ရွာေဖြေနမလား။
လသားအရြယ္ ကေလးငယ္ေလးေတြဆိုေပမယ့္ သူတို႕ရဲ့ ခံစားနားလည္ႏိုင္စြမ္းေတြက အင္မတန္ထက္ျမက္ၾကတာကလား။အေမရဲ့အနံ႕နဲ႕ အသံကိုလဲ မယံုၾကည္စရာ ေကာင္းေလာက္ေအာင္က ိုမွတ္မိသိရွိေနတတ္ၾကတယ္။
မိခင္ဘ၀မေရာက္ခင္က ကေလးငယ္ေလးေတြငိုရင္ ႏို ့ဆာလို ့ပဲလို ့ က်ြန္မထင္ခဲ့ဖူးတယ္။ တကယ္မိခင္ျဖစ္လာေတာ့မွ ႏို ့၀ျပီဆိုရင္ေတာင္ အေမရဲ့ႏို ့ကို ငံုထားခ်င္၊ စုပ္ထားခ်င္တဲ့ သူတို႕ရဲ့ သဘာ၀ေလးေတြကို သတိထားမိလာခဲ့ရတာ။ အေမ့ရဲ့ ရင္ခြင္ထဲမွာ ေနရတာကိုလဲသူတို႕ေလးေတြက သိပ္ႏွစ္သက္ၾကတာ။ အေမႏို ့ကေန ႏို ့ဗူး ေျပာင္းတိုက္တာကလဲ ခ်က္ခ်င္းၾကီး ေရာ့-အင့္ လုပ္လို ့ရတာ မဟုတ္။ တျဖည္းျဖည္းခ်င္း ေလွ်ာ့သြားရတာ။
သားငယ္ေလးဆိုရင္ ႏို ့ဗူးစတိုက္စဆို ငိုလိုက္တာ ၾကြက္ၾကြက္ညံပါေရာ။ ေၾသာ္-ဒီအခ်ိန္ဆိုရင္ အဖြားျဖစ္သူေဖ်ာ္ထားတဲ့ ႏို ့ဗူးေလးနဲ ့ မနီလာ ကေလးေလး ဘယ္လိုမ်ား ျဖစ္ေနမွာပါလိမ့္။ ႏို ့ဗူးစို ့ရင္း အေမ့ ႏို ့ခ်ိဳကိုပဲ တမ္းတေနရွာမလား။
ကိုယ္ခ်င္းစာမိတဲ့ အေတြးေလးေတြနဲ ့အတူ က်ြန္မ ပါးျပင္ေပၚမွာ မ်က္ရည္ေတြ စီးက်လာတာ သတိထားမိတယ္။ သားေလးေပၚမေရာက္ေအာင္ လက္ဖမိုးနဲ ့ အသာ သုတ္လိုက္မိတယ္။
ေရွးအခါက ၾကားဖူးတယ္။ မိဘေတြဟာသားသမီးေပၚမွဲ႕တေပါက္ေတာင္ အစြန္းမခံႏိုင္ၾကဘူးတဲ့။ ဟုတ္မွာပါ။ က်ြန္မရဲ့ သားေလးကိုယ္ေပၚကို မ်က္ရည္စက္ေလးတစက္ က်ဆင္းသြားမွာ ေတာင္ က်ြန္မ မလိုလား။ မနီလာခမ်ာလဲ ဒီလိုပဲ ခံစားေနရရွာမွာ။ သမီးငယ္ေလးရဲ့ က်န္းမာေရးအေျခအေနေၾကာင့္ အိမ္အျပန္ပို႕အျပီး၊ လြတ္ဟာေနတဲ့ လက္အစံုကို မနီလာ ဘယ္လိုခြန္အားေတြနဲ ့မ်ား ရင္ဆိုင္ခဲ့ပါလိမ့္။ သမီးေလးကို ႏို ့မတိုက္ရလို ့တင္းလာတဲ့ ႏို ့အံုေတြကို သူဘယ္လိုမ်ား ခံစားခဲ့ပါလိမ့္။ တစိမ့္စိမ့္ထြက္ေနတဲ့ ႏို႕ရည္ေလးေတြဟာ သူ႕မ်က္ရည္ စက္ေလးေတြနဲ႕မ်ား အျပိဳင္ျဖစ္ေနေလေရာ့သလား။
ျပည္သူေတြအတြက္ ကိုယ္စားျပဳျပီး အမွန္တရားကို ထုတ္ေဖာ္ေျပာဆိုလို ့ မတရားတာကို ဆန္ ့က်င္ဆႏၵျပတာကို ဖမ္းဆီးဖို ့ဆိုျပီး စစ္ဆင္ေရးတခုလိုသတ္မွတ္လို ့အသည္းအသန္ လိုက္လံရွာေဖြေနၾကတဲ့ ေယာက်္ားၾကီးေတြရဲ့ လက္ထဲကေန လြတ္ေျမာက္ဖို႕ပုန္းေအာင္းေျပးလႊားေနရတဲ့ ေသြးႏုသားႏု မိန္းမသားတေယာက္ရဲ့ ဘ၀မွာ သမီးေလးကို တမ္းတျပီး၊ ေပါက္ကြဲထြက္လာတဲ့ ခံစားမွဳေတြအတြက္ အသံထြက္ ငိုေၾကြးခြင့္ေတာင္ ရရွာပါ့မလား။
က်ြန္မဘ၀ တေန႕တာရဲ့အစ အလုပ္ခြင္ မသြားခင္မွာ သားငယ္ေလးကို ကေလးထိန္းအိမ္သြားပို ့ျပီးရင္ အဲဒီအိမ္ကေန လွမ္းထြက္တဲ့ က်ြန္မေျခလွမ္းေလးေတြ ေႏွးေကြးေနတာ၊ စားစားသြားသြား သူ ့မ်က္ႏွာေလးကိုပဲ ျမင္ေယာင္ေနမိတာ၊ အျပန္ဆိုရင္ က်ြန္မရဲ့ ေျခလွမ္းေတြ အလိုအေလ်ာက္ ျမန္ဆန္ေနမိတာ၊ သားေလးနဲ ့ေတြ ့လို ့ ဖက္ရမ္းနမ္းရွဳတ္လိုက္တာနဲ႕သူ႕မ်က္ႏွာေလး ျပံဳးေယာင္သန္းလာတာေတြကို သတိရမိတယ္။ ဒါေတြအားလံုးဟာ မိခင္တေယာက္ရဲ့ ရင္ထဲ၊ ႏွလံုးသားထဲက ေတးသြားေလးေတြပါ။ အခု မနီလာတေယာက္ ဒီေတးသြားေလးေတြနဲ ့ ေ၀းေနရရွာတယ္။ တိုင္းျပည္နဲ ့ လူမ်ိဳးအတြက္ ႏွလံုးသားကို စေတးထားရတယ္။ ဂုဏ္ယူတယ္ မနီလာ။ ျပဳႏိုင္ခဲတဲ့ စြန္ ့လႊတ္အနစ္နာခံမွဳ၊ ေရြးခ်ယ္မွဳ ျပဳလုပ္ႏိုင္ခဲ့သူ တေယာက္ကို ရင္ထဲ၊ အသည္းထဲကကို လွိဳက္လွိဳက္လွဲလွဲ ဂုဏ္ျပဳပါတယ္။
က်ြန္မရဲ့အေတြးေတြကမၾကာေသးခင္ကမွ ေျမးသစ္ေလး တေယာက္ရထားတဲ့ စစ္အာဏာရွင္ၾကီးဆီကို ေရာက္သြားျပန္တယ္။တကယ္လို ့မ်ား သူ ့သမီးသာ ဒီလိုအေျခအေနမ်ိဳးေတြေတြ႕ေနရမယ္ဆိုရင္၊ သူ႕ေျမးေလးသာ အခုသမီးေလးလို လသားကေလးငယ္ဘ၀မွာ အေမ့ရင္ခြင္၊ အေမ့ႏို႕ရည္ခ်ိဳေလးေတြနဲ ့ေ၀းကြာေနရမယ္ဆိုရင္ သူၾကည့္ရက္ႏိုင္ပါ့မလား။
အတၱမၾကီးၾကစမ္းပါနဲ ့ စစ္အာဏာရွင္တို ့ရယ္။
ကိုယ့္အာဏာတည္ျမဲဖို ့၊ ကိုယ့္ေဆြမ်ိဳးသားသမီးေတြ ေကာင္းစားဖို ့အေရး သူတပါး မ်က္ရည္စက္ေတြကို ေျခေဆးပစ္ေနရတာ၊ သူတပါး အသည္းႏွလံုးေတြကိုနင္းေျခဖ်က္ဆီး ပစ္ရတာ၊ သူတပါးအေသြးအသားေတြက ိုေဖာက္ထုတ္ပစ္ရတာ ဂုဏ္ယူဖြယ္ရာမ်ားထင္ေနသလား။
ေအာင္ပြဲခံစရာမ်ား ေအာက္ေမ့ေနေလသလား။
သိပ္မွားေနျပီ၊ အာဏာရွင္တို ့ေရ။
လူသားပီသမွဳဆိုတဲ့ စံႏွဳန္းတခုနဲ ့တင္ ခင္ဗ်ားတို ့ေတြ ရွံဳးေနၾကျပီ။အာဏာရွင္တို ့ကို ေျပာခ်င္တဲ့ စကားသံေတြက က်ြန္မ အေတြးထဲကို ဆက္၀င္လာတာမို႕ေနာက္တၾကိမ္ ေတာက္မေခါက္မိေအာင္ အခ်ိန္မွီ ထိန္းလိုက္ရတယ္။
မနီလာသိန္းေရ။
မနီလာတို ့ရဲ့ ကိုယ္က်ိဳးစြန္ ့မွဳ၊ အနစ္နာခံမွဳ၊ ရဲရင့္ျပတ္သားမွဳ၊ ရိုးသားေျဖာင့္မတ္မွဳေတြဟာ စစ္အာဏာရွင္တို ့ရဲ့ ကို္ယ္က်ိဳးရွာမွဳ၊ စာနာစိတ္ ကင္းမဲ့မွဳ၊ ရက္စက္ယုတ္မာမွဳနဲ ့ ေကာက္က်စ္မိုက္ရိုင္းမွဳေတြကို အႏိုင္ရသြားမွာပါ။မ်ားမၾကာမီတဲ့ အခ်ိန္တခုဆိုရင္ အာဏာရွင္စနစ္ဆိုးေအာက္က လြတ္ေျမာက္လာတဲ့ ျပည္သူလူထုရဲ့ ေအာင္ပြဲရလက္ခုပ္သံေတြ မိုးလံုးျပည့္ ညံ ၾကားရေတာ့မွာပါ ဆိုတာ ယံုၾကည္ရင္း။
ခင္မမမ်ိဳး (၂၀၀၇)
လက္ခုပ္သံေတြၾကားရေတာ့မွာပါ
“က်ြန္မသမီးေလးရဲ့ ငိုေၾကြးသံဟာေပါ့ေနာ္၊ ျပည္သူေတြရဲ့ လက္ခုပ္သံ အျဖစ္ က်ြန္မ ၾကားခ်င္တယ္”
ဒီမိုကရက္တစ္ ျမန္မာ့အသံကေန ထြက္ေပၚလာတဲ့ မနီလာသိန္းရဲ့ စကားသံဟာ က်ြန္မရဲ့ နားစည္ကေန ႏွလံုးသားထဲကို စီးေမ်ာ၀င္သြားတယ္။ ဆို႕နင့္လာတဲ့ ေၾကကြဲမွဳ၊ ၀ဲတက္လာတဲ့ မ်က္ရည္စတို့နဲ ့အတူ က်ြန္မရဲ့ ရင္ခြင္ထဲမွာ ရွိေနတဲ့ ေျခာက္လသားအရြယ္ သားငယ္ေလးကို တင္းက်ပ္စြာ ဖက္လိုက္မိတယ္။
ေလးလသားအရြယ္ သမီးငယ္၊ သားဖြားျပီးကာစ ေသြးႏုသားႏု မိန္းမသား၊ အဆေပါင္းမ်ားစြာ ခုန္တက္သြားတဲ့ ေလာင္စာဆီ ေစ်းႏွဳန္း၊ လူထုရဲ့ ဆႏၵကို အသက္နဲ႕ စေတး၊ ဘ၀နဲ႕စေတးျပီး ကိုယ္စားျပဳ ေဖာ္ထုတ္ေပးခဲ့တဲ့ ရွစ္ဆယ့္ရွစ္မ်ိဳးဆက္ေက်ာင္းသားမ်ား၊ လူမဆန္ေအာင္ ရက္စက္တဲ့ ရိုက္ႏွက္ ဖမ္းဆီးမွဳမ်ား၊ အမ်ိဳးသမီးေတြကို ျမိဳ့႕လယ္ေခါင္မွာ ထမီဆြဲခ်ြတ္တဲ့ မိုက္ရိုင္းေစာ္ကားမွဳမ်ား။
အေတြးစေတြက၀ရုန္းသုန္းကားနဲ႕ေပၚေပါက္လာၾကတယ္။
မြန္းၾကပ္လာတဲ့ စိတ္အစံုေၾကာင့္ ေတာက္တခ်က္ေခါက္လိုက္မိေတာ့ ရင္ခြင္ထဲက သားငယ္ေလးက သူ႕အေမကို ေမာ့ၾကည့္တယ္။ ခြင့္လႊတ္ပါသားေလးရယ္။
သားေလးတို႕လို အင္မတန္ ႏူးည့ံတဲ့ ကေလးငယ္ေလးေတြေရွ႕မွာ ဒီလို မျဖစ္သင့္ဘူးဆိုတာ ေမေမသိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေမေမ့ရင္ထဲမွာ မခံမရပ္ႏိုင္ ျဖစ္လာလြန္း လို ့ပါ၊ တခ်ိန္သားၾကီးလာရင္ ဒီကိစၥေတြကို ေမေမေျပာျပမယ္ေနာ္လို႕ တိုးတိုးေလး ေရရြတ္လိုက္မိတယ္။ ဘာမွ မသိရွာတဲ့ သားငယ္ေလးကေတာ့ သူ႕ကိုစကားတတြတ္တြတ္ေျပာေနတဲ့ အေမျဖစ္သူကို ရယ္ျပေနရွာတယ္။
လသားကေလးငယ္ေလးေတြနဲ ့မိခင္ေတြၾကားက ေႏွာင္ဖြဲ ့မွဳကို ကိုယ္တိုင္ ခံစားေနမိရင္း ျမန္မာျပည္တေနရာဆီက ေလးလသား သမီးငယ္ေလးကို သြားသတိရမိတယ္။ ဒီအခ်ိန္ဆိုရင္ သမီးငယ္ေလး ဘာလုပ္ေနမွာပါလိမ့္။ ႏို ့ဆာျပီးပဲ ငိုေနမလား၊ မိခင္ကိုပဲ တမ္းတ ရွာေဖြေနမလား။
လသားအရြယ္ ကေလးငယ္ေလးေတြဆိုေပမယ့္ သူတို႕ရဲ့ ခံစားနားလည္ႏိုင္စြမ္းေတြက အင္မတန္ထက္ျမက္ၾကတာကလား။အေမရဲ့အနံ႕နဲ႕ အသံကိုလဲ မယံုၾကည္စရာ ေကာင္းေလာက္ေအာင္က ိုမွတ္မိသိရွိေနတတ္ၾကတယ္။
မိခင္ဘ၀မေရာက္ခင္က ကေလးငယ္ေလးေတြငိုရင္ ႏို ့ဆာလို ့ပဲလို ့ က်ြန္မထင္ခဲ့ဖူးတယ္။ တကယ္မိခင္ျဖစ္လာေတာ့မွ ႏို ့၀ျပီဆိုရင္ေတာင္ အေမရဲ့ႏို ့ကို ငံုထားခ်င္၊ စုပ္ထားခ်င္တဲ့ သူတို႕ရဲ့ သဘာ၀ေလးေတြကို သတိထားမိလာခဲ့ရတာ။ အေမ့ရဲ့ ရင္ခြင္ထဲမွာ ေနရတာကိုလဲသူတို႕ေလးေတြက သိပ္ႏွစ္သက္ၾကတာ။ အေမႏို ့ကေန ႏို ့ဗူး ေျပာင္းတိုက္တာကလဲ ခ်က္ခ်င္းၾကီး ေရာ့-အင့္ လုပ္လို ့ရတာ မဟုတ္။ တျဖည္းျဖည္းခ်င္း ေလွ်ာ့သြားရတာ။
သားငယ္ေလးဆိုရင္ ႏို ့ဗူးစတိုက္စဆို ငိုလိုက္တာ ၾကြက္ၾကြက္ညံပါေရာ။ ေၾသာ္-ဒီအခ်ိန္ဆိုရင္ အဖြားျဖစ္သူေဖ်ာ္ထားတဲ့ ႏို ့ဗူးေလးနဲ ့ မနီလာ ကေလးေလး ဘယ္လိုမ်ား ျဖစ္ေနမွာပါလိမ့္။ ႏို ့ဗူးစို ့ရင္း အေမ့ ႏို ့ခ်ိဳကိုပဲ တမ္းတေနရွာမလား။
ကိုယ္ခ်င္းစာမိတဲ့ အေတြးေလးေတြနဲ ့အတူ က်ြန္မ ပါးျပင္ေပၚမွာ မ်က္ရည္ေတြ စီးက်လာတာ သတိထားမိတယ္။ သားေလးေပၚမေရာက္ေအာင္ လက္ဖမိုးနဲ ့ အသာ သုတ္လိုက္မိတယ္။
ေရွးအခါက ၾကားဖူးတယ္။ မိဘေတြဟာသားသမီးေပၚမွဲ႕တေပါက္ေတာင္ အစြန္းမခံႏိုင္ၾကဘူးတဲ့။ ဟုတ္မွာပါ။ က်ြန္မရဲ့ သားေလးကိုယ္ေပၚကို မ်က္ရည္စက္ေလးတစက္ က်ဆင္းသြားမွာ ေတာင္ က်ြန္မ မလိုလား။ မနီလာခမ်ာလဲ ဒီလိုပဲ ခံစားေနရရွာမွာ။ သမီးငယ္ေလးရဲ့ က်န္းမာေရးအေျခအေနေၾကာင့္ အိမ္အျပန္ပို႕အျပီး၊ လြတ္ဟာေနတဲ့ လက္အစံုကို မနီလာ ဘယ္လိုခြန္အားေတြနဲ ့မ်ား ရင္ဆိုင္ခဲ့ပါလိမ့္။ သမီးေလးကို ႏို ့မတိုက္ရလို ့တင္းလာတဲ့ ႏို ့အံုေတြကို သူဘယ္လိုမ်ား ခံစားခဲ့ပါလိမ့္။ တစိမ့္စိမ့္ထြက္ေနတဲ့ ႏို႕ရည္ေလးေတြဟာ သူ႕မ်က္ရည္ စက္ေလးေတြနဲ႕မ်ား အျပိဳင္ျဖစ္ေနေလေရာ့သလား။
ျပည္သူေတြအတြက္ ကိုယ္စားျပဳျပီး အမွန္တရားကို ထုတ္ေဖာ္ေျပာဆိုလို ့ မတရားတာကို ဆန္ ့က်င္ဆႏၵျပတာကို ဖမ္းဆီးဖို ့ဆိုျပီး စစ္ဆင္ေရးတခုလိုသတ္မွတ္လို ့အသည္းအသန္ လိုက္လံရွာေဖြေနၾကတဲ့ ေယာက်္ားၾကီးေတြရဲ့ လက္ထဲကေန လြတ္ေျမာက္ဖို႕ပုန္းေအာင္းေျပးလႊားေနရတဲ့ ေသြးႏုသားႏု မိန္းမသားတေယာက္ရဲ့ ဘ၀မွာ သမီးေလးကို တမ္းတျပီး၊ ေပါက္ကြဲထြက္လာတဲ့ ခံစားမွဳေတြအတြက္ အသံထြက္ ငိုေၾကြးခြင့္ေတာင္ ရရွာပါ့မလား။
က်ြန္မဘ၀ တေန႕တာရဲ့အစ အလုပ္ခြင္ မသြားခင္မွာ သားငယ္ေလးကို ကေလးထိန္းအိမ္သြားပို ့ျပီးရင္ အဲဒီအိမ္ကေန လွမ္းထြက္တဲ့ က်ြန္မေျခလွမ္းေလးေတြ ေႏွးေကြးေနတာ၊ စားစားသြားသြား သူ ့မ်က္ႏွာေလးကိုပဲ ျမင္ေယာင္ေနမိတာ၊ အျပန္ဆိုရင္ က်ြန္မရဲ့ ေျခလွမ္းေတြ အလိုအေလ်ာက္ ျမန္ဆန္ေနမိတာ၊ သားေလးနဲ ့ေတြ ့လို ့ ဖက္ရမ္းနမ္းရွဳတ္လိုက္တာနဲ႕သူ႕မ်က္ႏွာေလး ျပံဳးေယာင္သန္းလာတာေတြကို သတိရမိတယ္။ ဒါေတြအားလံုးဟာ မိခင္တေယာက္ရဲ့ ရင္ထဲ၊ ႏွလံုးသားထဲက ေတးသြားေလးေတြပါ။ အခု မနီလာတေယာက္ ဒီေတးသြားေလးေတြနဲ ့ ေ၀းေနရရွာတယ္။ တိုင္းျပည္နဲ ့ လူမ်ိဳးအတြက္ ႏွလံုးသားကို စေတးထားရတယ္။ ဂုဏ္ယူတယ္ မနီလာ။ ျပဳႏိုင္ခဲတဲ့ စြန္ ့လႊတ္အနစ္နာခံမွဳ၊ ေရြးခ်ယ္မွဳ ျပဳလုပ္ႏိုင္ခဲ့သူ တေယာက္ကို ရင္ထဲ၊ အသည္းထဲကကို လွိဳက္လွိဳက္လွဲလွဲ ဂုဏ္ျပဳပါတယ္။
က်ြန္မရဲ့အေတြးေတြကမၾကာေသးခင္ကမွ ေျမးသစ္ေလး တေယာက္ရထားတဲ့ စစ္အာဏာရွင္ၾကီးဆီကို ေရာက္သြားျပန္တယ္။တကယ္လို ့မ်ား သူ ့သမီးသာ ဒီလိုအေျခအေနမ်ိဳးေတြေတြ႕ေနရမယ္ဆိုရင္၊ သူ႕ေျမးေလးသာ အခုသမီးေလးလို လသားကေလးငယ္ဘ၀မွာ အေမ့ရင္ခြင္၊ အေမ့ႏို႕ရည္ခ်ိဳေလးေတြနဲ ့ေ၀းကြာေနရမယ္ဆိုရင္ သူၾကည့္ရက္ႏိုင္ပါ့မလား။
အတၱမၾကီးၾကစမ္းပါနဲ ့ စစ္အာဏာရွင္တို ့ရယ္။
ကိုယ့္အာဏာတည္ျမဲဖို ့၊ ကိုယ့္ေဆြမ်ိဳးသားသမီးေတြ ေကာင္းစားဖို ့အေရး သူတပါး မ်က္ရည္စက္ေတြကို ေျခေဆးပစ္ေနရတာ၊ သူတပါး အသည္းႏွလံုးေတြကိုနင္းေျခဖ်က္ဆီး ပစ္ရတာ၊ သူတပါးအေသြးအသားေတြက ိုေဖာက္ထုတ္ပစ္ရတာ ဂုဏ္ယူဖြယ္ရာမ်ားထင္ေနသလား။
ေအာင္ပြဲခံစရာမ်ား ေအာက္ေမ့ေနေလသလား။
သိပ္မွားေနျပီ၊ အာဏာရွင္တို ့ေရ။
လူသားပီသမွဳဆိုတဲ့ စံႏွဳန္းတခုနဲ ့တင္ ခင္ဗ်ားတို ့ေတြ ရွံဳးေနၾကျပီ။အာဏာရွင္တို ့ကို ေျပာခ်င္တဲ့ စကားသံေတြက က်ြန္မ အေတြးထဲကို ဆက္၀င္လာတာမို႕ေနာက္တၾကိမ္ ေတာက္မေခါက္မိေအာင္ အခ်ိန္မွီ ထိန္းလိုက္ရတယ္။
မနီလာသိန္းေရ။
မနီလာတို ့ရဲ့ ကိုယ္က်ိဳးစြန္ ့မွဳ၊ အနစ္နာခံမွဳ၊ ရဲရင့္ျပတ္သားမွဳ၊ ရိုးသားေျဖာင့္မတ္မွဳေတြဟာ စစ္အာဏာရွင္တို ့ရဲ့ ကို္ယ္က်ိဳးရွာမွဳ၊ စာနာစိတ္ ကင္းမဲ့မွဳ၊ ရက္စက္ယုတ္မာမွဳနဲ ့ ေကာက္က်စ္မိုက္ရိုင္းမွဳေတြကို အႏိုင္ရသြားမွာပါ။မ်ားမၾကာမီတဲ့ အခ်ိန္တခုဆိုရင္ အာဏာရွင္စနစ္ဆိုးေအာက္က လြတ္ေျမာက္လာတဲ့ ျပည္သူလူထုရဲ့ ေအာင္ပြဲရလက္ခုပ္သံေတြ မိုးလံုးျပည့္ ညံ ၾကားရေတာ့မွာပါ ဆိုတာ ယံုၾကည္ရင္း။
ခင္မမမ်ိဳး (၂၀၀၇)
ဒီေနရာမွာ
0 comments:
Post a Comment